सन २०१२ मध्ये तत्कालीन औरंगाबाद (आजचे छत्रपती संभाजीनगर) येथे स्वरझंकार कार्यक्रम सुरू झाला. त्यात अनेक मैफली होत असत. त्यावेळेला २०१६ मध्ये एका Legends in Concert कार्यक्रमात पंडित शिवकुमार शर्मा आणि उस्ताद झाकिर हुसेन यांचा कार्यक्रम ठेवण्यात आला होता. या कार्यक्रमाच्या आयोजकांपैकी एक या नात्याने या दोन्ही कलाकारांचा अगदी जवळून परिचय झाला. परंतु झाकिर या नावाचे वलय असलेला कलाकार प्रत्यक्षात कसा आहे, याची उत्कंठा व उत्सुकता लागली होती. त्यांची पहिली मैफल सवाई गंधर्व महोत्सवात १९८३ मध्ये अनुभवली होती. अत्यंत तरुण वयात असलेला हा उस्ताद नाव मोठे करेल असे वाटले होते. तेव्हापासून या कलाकाराची आपली भेट व्हावी, ओळख व्हावी अशी एक सुप्त इच्छा होती. 
        मी व माझे आयोजक मित्र औरंगाबादला ( आताचे संभाजीनगर )  पहाटे त्यांना आणायला विमानतळावर गेलो. झाकिर भाईंचे आगमन झाले, ते अगदी साध्या जीन पॅन्ट व शर्ट मध्ये. त्यांना पाहून मी त्यांच्या पाया पडायला लागलो तर त्यांनी मला अर्ध्यातच थांबवले, माझे दोन्ही हात त्यांच्या हातात घेतले व म्हणाले, “आप कैसे हो? बहुत इंतजार किया क्या?” हे ऐकून मी चक्क उडालोच आणि ‘उस्तादजी’ऐवजी मी चुकून ‘पंडितजी’ म्हणून त्यांना संबोधले व म्हणालो, “पंडितजी, आप का सफर कैसा रहा?” “पंडितजी कौन है?” मी कानाला हात लावला व म्हणालो, उस्तादजी उस्तादजी, “यहा उस्तादजी कौन है? मै सिर्फ झाकिर हूँ, झाकिर बोलीये” “भाईसाब आप बडे है, मै आपका नाम ऐसा नही ले सकता” “आपने भाईसाब कहा है, ये सबसे अच्छा है. सब झाकिरभाई बोलते है, लेकिन आपने जो भाईसाब करके पूकारा तो अच्छा लगा” अर्ध्याच मिनिटामध्ये या माणसाने मला एकदम घरचा माणूस भेटावा तसा आपलंसं केलं होतं. त्यांना आम्ही लगेच गाडीत बसवले, सामान ठेवले व लगेचच निघालो. गाडीत मग अगदी अनौपचारिक गप्पा सुरू झाल्या. त्यात एक विषय असा निघाला की, तबलावादकांमध्ये एक ते दहा क्रमांकात झाकिरभाई आहेत, बाकीचे कलाकार अकराव्या क्रमांकानंतर सुरू होतात. त्यावर झाकिरभाई म्हणाले, “I beg to differ from you” आज भारतमें सब तबला कलाकार ऐसे है की, जो एकही कॅटेगिरी के है. आनंद चटर्जी, शुभांकर बॅनर्जी, कुमार बोस, योगेश (समसी), सपनदा और उनमेंसे मै एक हूँ. There is a proverb in English, “every dog has his days,” and right now I am the dog who is enjoying his days. But we all are in the same category. मैं बुरा तो नही बजाता, शेवटच्या वाक्याने आम्ही सर्वजण एकदम हसलो, तरी आधीच्या वाक्यांनी आमच्या सर्वांवर एकदम मोहिनी टाकली होती. मी त्यांना म्हणालो,
“भाईसाब ये तो आपका बडप्पन है, लेकिन आपको तो ये मानना ही पडेगा की, आपने तबला पॉप्युलर कर दिया”  “Again, I beg to differ from you, आज लोग कहते है की, हमने तबला पॉप्युलर किया, लेकिन इसके पहले हमारे बुजुर्गोने इतना काम करके रखा था कि हम उनके रास्ते से सिर्फ चल रहे है और तबला अपने आप पॉप्युलर होते जा रहा है. अब्बाजी (उस्ताद अल्लारखाँ), सामता प्रसादजी, अमीर हुसेन खाँ साहब, किशन महाराजजी, ये लोगो ने क्या काम करके रखा है. हम उन्होने सिखाया हुआ ही बजाते है. उन्होने फाउंडेशन करके रखा है और लोग हमे क्रेडिट दे रहे है.” आपल्या आधीच्या पिढीबाबत असलेला नितांत आदर व आपल्या बरोबरच्या पिढीचाही तितकाच सन्मान ठेवणाऱ्या या कलाकाराचे हे शब्द ऐकून आम्ही अक्षरशः भारावून गेलो. मंत्रावलेल्या गप्पांमध्ये ताज हॉटेल कधी आले समजलेच नाही. भाईसाबना भूक लागली होती व ते म्हणाले, ‘मी आधी ब्रेकफास्ट करतो व नंतर रूममध्ये जातो. तुम्ही सर्वजण माझ्याबरोबर ब्रेकफास्ट करा.’
          ब्रेकफास्ट करतानादेखील त्यांची चौफेर फटकेबाजी चालू होती. पु. ल. देशपांडे जसा शब्दच्छल करून कोटी करत, तशा त्या भाईंच्या बरोबरचे हे भाईसाब कोट्या करीत चालले होते. आमचेही विनोद, अनुभव यांची देवाण-घेवाण चालली होती. त्यांना ग्रीनरूममध्ये व स्टेजवर काय लागेल याची माहिती घेतली. त्यांना मसाला चहा खूप आवडतो. ‘ग्रीनरूम में मसाला चाय मिलेगी तो मजा आयेगा,’ असे त्यांनी सांगितल्यावर अर्थातच आम्ही अगदी थर्मास भरून मसाला चहा ग्रीनरूममध्ये ठेवला होता. ब्रेकफास्टच्या दरम्यान त्यांनी पंडित शिवकुमारजींची चौकशी केली. पंडितजी आदल्या दिवशीच आले होते. 
          पत्रकार मित्रांनी झाकिरभाईंच्या मुलाखतीसाठी परवानगी मागितली होती. त्याप्रमाणे आम्ही भाईसाबना तशी विनंती केली. त्यावर ते एवढेच म्हणाले की, हा कार्यक्रम पंडित शिवकुमार शर्माजींचा आहे, मी फक्त त्यांना साथसंगत देण्यासाठी आलो आहे. पत्रकार परिषद पंडितजी घेत असतील तरच मी त्यांच्या परिषदेनंतर मुलाखत देईन, अन्यथा नाही. कितीही झालं तरी ते बुजुर्ग. झाकिरभाईंचा पंडित शिवकुमार शर्मांविषयी असलेला आदर अनेक गोष्टीतून दिसत होता. संध्याकाळी कार्यक्रमाला जायच्या वेळी त्यांनी अगदी बजावून सांगितले की, त्यांना स्वतःला आधी घ्यायला या आणि पंडितजींची गाडी नंतर आणा. कारण ते स्वतः केवळ साथसंगत करणारे कलाकार आहेत. पंडितजींच्या आधी ग्रीनरूममध्ये त्यांनी स्वतः उपस्थित राहणे आवश्यक आहे. किती हा आदर व नम्रता. 
         सर्वांत मोठी कडी म्हणजे भाईसाबनी त्यांची वाद्ये त्यांनी स्वतः मंचावर आणली. आम्ही त्यांचा तबला व डग्गा घेत होतो, पण त्यांनी त्यास निग्रहाने नकार दिला व इतकेच म्हणाले की, “ये मेरी सरस्वती है, उसे गुस्सा आयेगा,” त्याक्षणी मी पुरता गार झालो. भाईसाब सोडून आतापर्यंत पाहिलेल्या सर्व कार्यक्रमांत मी असे कधीच पाहिले नव्हते. अगदी गल्ली-बोळातील तबलावादकसुद्धा त्यांची वाद्ये त्यांचे शिष्य किंवा कोणी इतर कसे मंचावर आणतील याकडे बघतात. यापार्श्वभूमीवर हा सुखद अनुभव होता. परंतु आपल्या वाद्यांकडे बघण्याचा त्यांच्या दृष्टिकोन कसा आहे हे समजले, आणि हा कलाकार एवढा महान का झाला ते कळाले. पंडितजींची व भाईसाबची मैफल कधी संपूच नये असं वाटत होते, परंतु रात्रीचे दहा झाले होते व मैफल संपवणे भागच होते. 
            दुसऱ्या दिवशी पहाटे सहाला त्यांना विमानतळावर पोहोचवण्यासाठी मी ताजमध्ये गेलो. पाचच मिनिटांत ते बाहेर आले. हॉटेलच्या काही कर्मचाऱ्यांना त्यांच्याबरोबर फोटो काढू दिले आणि आम्ही निघालो. मी विचारले, “Did you sleep well?” लगेचच त्यांच्यातली विनोद बुद्धी जागी झाली व म्हणाले, “I don't know, I was sleeping” आम्ही दोघेही खळखळून हसलो. यावेळी गाडीत आम्ही दोघेच होतो. आयोजकांचे प्रॉब्लेम, प्रायोजकांचे दबाव व यांच्यामुळे कलाकारांना होणारी व्यथा यांविषयी ते भरभरून बोलत होते. आम्ही येतो, आमच्याबरोबर फोटो काढले जातात, आमचा मानसन्मान केला जातो. पण या फोटो, जेवणाबरोबरच रात्री-अपरात्री प्रवास केलेले, विमानतळावर काही तास वाट पाहिलेले अन्‌ नंतर लगेच प्रवास करणारे, रात्री उशिरा झोपून सकाळी विमान पकडण्यासाठी लवकर उठणारे, पत्रकार परिषदेत तेच तेच उत्तर द्यावी लागणारे कलाकार हे ही माणसेच आहेत व त्यांनाही विश्रांतीची गरज आहे, ही बाब आयोजक व प्रायोजक कसे विसरतात, यावर ते भरभरून बोलत होते. 
            वयाच्या ७३ वर्षांपर्यंत हा कलाकार वर्षातून १५० च्या वर मैफली करतो कारण उरलेला सगळा वेळ विमानप्रवास आणि रेकॉर्डिंगमध्ये जातो. एकाच आठवड्यात दक्षिण अमेरिका खंडात ब्राझील व चिली, नंतर युरोपमध्ये ऑस्ट्रीयात, मग भारतात व लगेच परत दक्षिण अमेरिकेत अर्जेंटिनामध्ये, असा जगातील एका टोकापासून दुसऱ्या टोकापर्यंत प्रवास हा कलाकार करतो. आपल्या आधीच्या पिढीविषयी असलेली कृतज्ञता, आपल्याबरोबरच्या पिढीविषयी असलेला आदर आणि पुढच्या पिढीविषयी असलेला विश्वास, त्याचबरोबर स्वतःला सरस्वतेची कृपा असलेला व सर्वसामान्य समजणारा हा कलाकार असामान्य का आहे याचे यथार्थ दर्शन या संगतीत झाले. विमान निघायची वेळ होती. परंतु एखादा घरचा माणूस परदेशात जाताना अश्रू भरून यावेत तसे मन झाले होते. यावेळी मात्र त्यांचे न ऐकता पाया पडलो म्हणालो, “भाईसाब वापीस जरूर मिलेंगे, मुझे आप का इंतजार हमेशा रहेगा”
           “हा क्यूँ नही, जरूर मिलेंगे” आज काय बोलू, आज तबला फुटला, त्याच्यातले बोलच संपले. असा कलाकार झाला नाही, होणे नाही. परमेश्वर 
अशा महात्म्यांचे साचे शेकडो वर्षांतून एकदाच बनवितो व लगेच मोडून टाकतो. सरस्वती आज त्यांचे स्वागत करायला तयार असेल. स्वर्गात आज रांगोळ्या घालून, धूपदीप लावून, फुले उधळून भाईसाबचे स्वागत होईल. पण पृथ्वीतलावर मात्र अश्रूंना आवर घालता येणार नाही. 

-संजीव शेलार